پيوند عضو آخرين راه براي ادامه زندگی بسياري از افراد جامعه میباشد. در واقع پيوند عضو به عنوان درمان انتخابی براي بيمارانی که در مرحله آخر اختلال عضوي میباشند در نظر گرفته میشود. اين درمان شامل جايگزينی يک عضو بيمار با عضو سالم که از يک عضو سازگار انتخاب شده است، میباشد. اين فرايند دريافت کننده هاي عضو را قادر میسازد تا کيفيت زندگی خود را بهبود بخشند، ناتوانی خود را محدود سازند و سالهاي بيشتري را به زندگی ادامه دهند. در حالی که ديدگاههاي اهداي عضو در حال حاضر مثبت است و تعداد اهدا کنندگان رو به افزايش است اما يک شکاف بزرگ بين تعداد اهدا کنندگان نسبت به کسانی که در انتظار اهداي اعضاي بدن هستند در سطح جهانی وجود دارد. این مساله در حالیست که با برنامه ریزی و بسترسازی، اهداء کنندگان فوت شده می توانند این شکاف را تا حدود زیادی کم کنند و برای همین اهداء کنندگان فوت شده یکی از کانونهای اصلی توجه سیاستگذاران نظام سلامت می باشد.

با توجه به بالا بودن علل مرگ مغزی در ایران که در آن افراد فوت شده می توانند اهداء کننده بالقوه عضو باشند، لازم است که موانع این اهداء شناسایی شده و مداخلات مرتبط با هر یک از این مداخلات بررسی گردد و از آنجا که تجربه اهداء عضو تجربه ای جهانی است شناسایی تجربیات سایر کشورها در این مساله نقش بسزایی دارد.

اهداف پژوهش:

• بررسی عوامل، موانع و چالش های شناسایی شده در فرایند اهدا عضو و طبقه بندی عوامل بر مبنای گروه های هدف مختلف در فرایند اهدا عضو
• استخراج مداخلات مختلف به تفکیک گروه های هدف مختلف در فرایند اهدا عضو
• ارائه راهکارهای مناسب به منظور ارائه مداخلات هدفمند به منظور بهبود فرآیند اهدای عضو در ایران