بی ثباتی همودینامیک ممکن است در این بیماران رخ دهد و در صورت عدم مدیریت و درمان دقیق، ممکن است منجر به از دست دادن اندام های ارزشمند شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت همودینامیک بیماران مرگ مغزی و تأثیر آن بر اهدای عضو می باشد.
در این مطالعه به‌طور گذشته‌نگر تمام پرونده‌های بستری بیماران مرگ مغزی در بیمارستان مسیح دانشوری تهران، مورد بررسی قرار گرفت. وضعیت بیماران را در طول بستری برای بازیابی اندام از نظر وضعیت همودینامیک آنها بررسی شد که آیا وضعیت پایدار یا ناپایدار دارند یا خیر. سپس همه موارد را دنبال شد تا مشخص گردد آیا وضعیت همودینامیک بیماران بر نتایج برداشت اندام تأثیر دارد یا خیر. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کای دو استفاده شد.
یافته‌ها: در بیماران مرگ مغزی مورد مطالعه، ۲/۹۵ درصد از نظر همودینامیک ناپایدار بودند. تهیه عضو در ۸۷.۲ درصد از بیماران ناپایدار موفقیت آمیز بود. تهیه عضو در تمام بیماران با وضعیت پایدار موفقیت آمیز بود. وضعیت همودینامیک ناپایدار
از بین بیماران تاثیری بر میزان بازیابی موفق عضو نداشت (۵۸۸/۰=p).
نتیجه گیری: اکثر بیماران مرگ مغزی در مرکز ما در حالت همودینامیک ناپایدار بودند. چنین شرایطی ممکن است تأثیر قابل توجهی بر میزان موفقیت تهیه اندام نداشته باشد.
مراقبت مناسب از بیماران مرگ مغزی باعث افزایش میزان موفقیت در تهیه اندام حتی در بیماران ناپایدار همودینامیک می شود.