خانواده هاي بيماران مرگ مغزي، بعد از اينكه براي اهـداي عضو عزيزشان رضايت دادند، ممكن است تمايل داشته باشند با كساني كه این اندام  (قلب، كبد، كليه، قرنيه و …) را دريافـت مي كنند، ارتباط داشته باشند و از سرنوشت اندام  اهدايي مطلـع شوند. تجارب سوگواری خانواده های اهدا کننده اعضای بدن فرد فوت شده نسبتا پیچیده است و شامل آگاهی از زنده ماندن قسمتی از بدن خویشاوند فوت شده ، دردِ مرگ ناگهانی اتفاق افتاده، امید به استمرار زندگی ، ونیز این امید می شود که از طریق ادامه ارتباط با فرد دریافت کننده پیوند، رابطه خود را با اندام عزیز از دست رفته شان حفظ کنند می باشد.

خانواده ها تمایل به حفظ بدن بستگان و ارتباط با تصویر روانشناختی متوفی دارند و پس از اهدا عضو متوفی، انتقال مجدد وابستگی از فرد متوفی به فرد گیرنده، این امر را امکان پذیر می کند.

اما مسئله قابل توجه اين اسـت كـه بـه طـور طبيعـي رونـد ارتباط دو خانوادة اهداكننـده و گيرنـدة عضـو، در اكثـر نقـاط جهان، مجهـول و نامشـخص اسـت. در ايران نیز با وجود  قانونیتوصیه به عدم ملاقات خانواده اهداکننده و افراد گیرنده عضو، شواهد بالینی و روزمره نشان می دهد که روند آشنايي به صورت محرمانه و همراه با محدوديت و نظارتي كه در كشورهاي ديگر دنيا انجام مي شود، نيست و بنا به درخواست خانواده اهدا كننده و يا گيرنده، برخی از تيم های، پيوند از همان ابتدا آنها را آشنا مي كند و همديگر را بدون هيچ گونه نظارت و محدوديتي ملاقات مي كنند.

این مطالعه با همکاری دانشگاه توانبخشی و سلامت اجتماعی به منظور تبیین پیامدهای روان شناختی تماس خانواده های اهداکننده و افراد گیرنده عضو، و تعیین الگوی مناسب مراوده  منطبق با نیازهای روانی-اجتماعی افراد گیرنده صورت گرفت تا بتوان پرتکل مشخص در این زمینه ارائه داد.